De vierde klusweek is om.

De week begon niet heel fijn met een korte opname van mijn moedertje in het ziekenhuis. Ze is inmiddels weer thuis, en dat thuis is hier aan het eind van de straat, dat is wel fijn. Snel op de fiets en nog geen minuut later bij mijn ouders...

Verder stond deze week in het teken van verhuizen. Aankomende week leveren we de sleutel van de Napoleonsweg in, aan een dame die staat te popelen om te beginnen, om te gaan wonen. Om daar haar thuis te gaan maken.
Een dubbel gevoel, een huis met veel herinneringen, een gebouw, stuk voor stuk handmatig weer opgebouwd door mijn vader en mij.
Het is wel fijn dat er een einde komt aan de dubbele lasten, want inkomenstechnisch gezien is het niet zo fijn dat de winkel dicht is.
Chrit is weer aan het werk, zijn zomervakantie, noem het maar klusvakantie, is om.


Maar hoe dan ook, we zijn verhuisd!!!!!!

Vorige week schreef ik vanaf een kille lege woonkamer op de napoleonsweg. Nu schrijf ik vanaf een warme huiskamer, gevuld met leuke spullen, vanaf het kerkplein.

Ik zit aan de vertrouwde werktafel, 4 jaar geleden al gekocht als toekomstige eettafel, nog even en dan mag ze haar functie vervullen. Chrit zit naast me. Achter ons staat het bed in de woonkamer, omringd door kasten, als ware het een bedstee.

Om ons heen kerkbeelden op karretjes. Ze zijn van hot naar her verplaatst door de kamer heen, in afwachting van hun definitieve plek op de bovenverdieping.

 De verhuizing ging wel vloeiend, het oude huis was bijna leeg doordat we elke dag een buslading hebben meegenomen naar hier en hier ook alle ruimte is om dingen neer te zetten. 2 grote kelders en een riante zolder. Ideaal.
Gisteren kwam de schoonfamilie te hulp, 1 verhuisploeg en 1 poetsploeg. SUPERwerk, waarvoor heel erg dank je wel!
Het is gelukt, ondanks een protesterend lichaam, dat na een maand continu dienst, aanvoelt alsof er een bulldozer overheen gereden is...

1 etage hoger is de stukadoor begonnen. Alle wanden zijn voorbehandeld en zijn nu knalgeel, de vloeren zijn afgeplakt met folie in diverse patronen. Morgenvroeg komt hij weer, om 7 (!) uur.

We klussen voort... de deadline van 1 november hebben we gehaald, de volgende is de opening van de winkel... YEAH! :-)

Hobbels in de planning.

Om jullie te vertellen van de hobbels in de derde klusweek, zal ik eerst een beetje toelichten wat de planning is.

Ons nieuwe huis is nogal groot. Onmogelijk om ineens te verbouwen. Niet haalbaar qua tijd en budget. We hebben besloten de woonkamer, die door de vorige bewoners opgeknapt is, te handhaven zoals hij is. De keuken en badkamer zijn van midden jaren 70, maar doen het nog wel even. De kelders en zolder zitten al helemaal vol met spullen.
3 van de 4 slaapkamers, trappenhal en overloop kunnen wel een opknapbeurt gebruiken en zijn klaar om gestuukt te worden, ze zijn ontdaan van behang, voorzien van nieuwe elektra en nieuwe kozijnen en deuren.
Dan is er nog een winkel van formaat verdeeld over 2 etages, in aanvang een ruimte met zeil en tapijttegels op de vloeren en systeemplafond en dichtgetimmerde ramen. Hier zitten originele details verborgen achter wandjes en boven plafonds en onder tapijttegels.

Zoals ik vorige week al schreef, is de stukadoor wat verlaat, miscommunicatie, daardoor besloten we de planning om te gooien en te beginnen met het strippen van de winkel. Vol enthousiasme ging het systeemplafond er uit en begonnen we aan het verwijderen van het steengaas plafond. En dat bleek een missertje. Het bleek gemaakt nog nog 2 eeuwen mee te kunnen gaan en zou ook een granaatinslag vast kunnen overleven. We hebben het centimeter voor centimeter verwijderd, niet heel bevorderlijk voor humeur en sfeer. Alle oud stuc en stof in een laag van 5 cm op de vloer. 2 dagen lang, Chrit en ik, wit als sneeuwmannen, mondkapje op. Stof werkelijk overal. Toen besloten we dat er een container moest komen. De zooi moest weg. Hoe blij kun je zijn met een container, het bleek een godsgeschenk. En de gedachte dat alles wat je erin gooit, nooit meer terug komt, is zalig.

Ik hoor jullie denken... je had toch een briefje op de deur geplakt, verboden voor vuile schoenen en gereedschap, dat zal dan wel niks geholpen hebben, want stof kruipt overal door. Gelukkig zijn winkel en woonhuis gescheiden van elkaar en de tussendeuren heb ik gesloten en de kieren afgeplakt met tape. Gouden zet. Het woonhuis bleef nagenoeg stofvrij. Dat is ook wel nodig want het tijdstip nadert dat we de Napoleonsweg moeten gaan verlaten. Er is al heel veel verhuisd, elke keer een buslading mee als we gingen klussen, het voordeel van een eigen bus hebben. Dat de slaapkamers niet af zijn, is niet zo erg, in de woonkamer is plek genoeg om het bed te zetten. Er omheen staan al dierbare meubels, het voelt al een beetje thuis. Vandaag kwamen kerkbeelden mee en de platenspeler. Engelbert zong vanaf deze nieuwe locatie. Mijn favoriete liedje en ik had tranen in mijn ogen.

Voor vandaag is het even genoeg geweest. Ik schrijf dit van achter de computer in een nagenoeg lege woonkamer, ongezellig is het, onwerkelijk ook. Het galmt hier. Maar in gedachten dat Chrit en ik net achter elkaar aan hebben gerend (tikkertje voor volwassen kinderen) door de nieuwe woonkamer... ons nieuwe thuis.

Trouvailles.

Wat een week. Het tempo zat er vlot in, de laatste deuren werden ingehangen, ook die met een bijzondere afmeting. Eentje vergde een complete dag van de timmerman. De loodgieter kwam en verhielp enkele lekkages en deed wat aanpassingen aan leidingwerk. De elektricien begon begon met boren en slijpen.
Misschien denken jullie, en wat doen jullie zelf dan? Wij bereiden alles voor zodat de mannen vooruit kunnen, houden dingen vast die gezaagd of ingekort moeten worden, slepen materialen bij, ruimen op en zorgen voor koffie. En zoeken stoffer en blik. Die zijn met 3 sets vertegenwoordigd en toch altijd kwijt.

Wat wij ook geleerd hebben is wat de paradeplaat van RadioNL is... Bella Bella Signorita. Want een bouwradio mag natuurlijk niet ontbreken en onder het geboor, geslijp en gebatter door klinken vrolijke Hollandse hits en Bella Signorita heeft de eer om elk half uur door onze bouwput te schallen.
Onze elektricien was op zoek naar inbouwdoosjes onder de vloer, want daar houdt hij niet van. Afkeurenswaardig spul, gemaakt van ijzer. Vloerplanken met authentieke charme moeten ervoor wijken en ook steengaas plafonds worden iets eerder verwijderd dan gepland.

Ineens hard gelach (boven Bella Signorita uit).... Onder de vloer een nummerplaat (aparte locatie voor een nummerplaat) en 2 'vieze' boekjes uit vervlogen tijden en een pakje javaanse jongens uit de guldentijd. We hebben de geheime bergplaats van de jongenskamer van vorige bewoners ontdekt...

Normaal moeten we verder rijden voor bijzondere trouvailles ;-)

Eindelijk...

Afgelopen maandag was het zover, de grote dag, de sleutel naar een nieuw avontuur. Het startschot van de hectiek. Er is een week om, maar het lijkt een maand. De planning was superstrak en het slopen en strippen begon direct. Onze trouwe hulp kwam en ging aan de slag met het gebruiksklaar maken van de keuken, de timmerman heeft al 2 deuren andersom draaiend gemaakt en 2 nieuwe op maat ingehangen. Een afvoer die me slapeloze nachten heeft gegeven, is op maat gemaakt en vakkundig gemonteerd.

Donderdag kwam een heel bataljon dakdekkers uit Brabant, aangevuld met een Rotterdammer, we hebben 2 nieuwe platte daken. Topwerk. Zelfs gewoon op zondag terugkomen om de puntjes op de I te zetten. Vrienden kwamen kijken en helpen, mijn vader baande zich een weg door de tuin met snoeitang en heggenschaar en mijn schoonouders richtten zich op het behang. Van oorsprong was het pand een verf- en behangwinkel, aangevuld met speelgoed. Dat behang hebben we geweten. Niet de hoeveelheid lagen die erop zaten, maar wel de hardvochtigheid waarmee het vasthield aan de muur. Alsof het de behangzaak niet wilde verlaten. Toch ligt het in snippers in vuilzakken klaar voor de stort. Er ligt wel meer klaar voor de stort, maar dat is een taak voor komende week.
En intussen is ook al driekwart van de winkelvoorraad verhuisd.

Ik denk dat ik nu wel mag zeggen dat het gebouw geen geheimen meer voor me heeft, het verhaal wat er door de jaren een is gebouwd, verbouwd en aangebouwd is helder. De holtes waar jarenlang geen daglicht is geweest zijn blootgelegd. De kern is zichtbaar. Het is, zoals verwacht, een solide gebouw, met legio mogelijkheden, maar het heeft liefde en aandacht nodig. Van ons als nieuwe bewoners, maar ook van de mensen om ons heen waar we enorm dankbaar voor zijn, en van het leger vakmannen dat met busjes in polonaise voor de deur staat.

Aannemertje spelen gaat me goed af, maar echt wel heel erg superblij dat Chrit naast me staat. Spierpijn is een ander verhaal.

Ik heb al jullie berichten afgelopen week gelezen en het is super dat jullie met ons meeleven. Soms vergeet ik mijn telefoon en internet, opgeslokt door de werkzaamheden.
Ik beloof jullie zoveel mogelijk mee te nemen op ons avontuur. Eindelijk!