Even bijpraten.

Jullie belangstelling is hartverwarmend, ik krijg vaak de vraag hoe het met me gaat. Mijn antwoord: Het gaat redelijk, op en af. In eerste instantie dacht ik dat het meeviel, maar ik merk dat ik minder energie heb en ook vaker kortademig ben. De ene dag gaat beter dan de andere. Af en toe tussendoor rusten als een oude opa, en dan weer door. Op de zaterdagen gaat dat niet, dan wil ik in de winkel staan, momenteel is dat topsport, maar ik wil er persé bij zijn. En aangezien het lekker druk is de laatste tijd, is het ook nodig dat ik erbij ben.

Over drukte gesproken, mocht je op een rustiger tijdstip willen komen op zaterdag, dan is 10 uur een geschikte tijd, of in de middag tussen half 1 en half 2.

Maar, wat gelukkig meer mensen doen, die sturen mij een berichtje via facebook of instagram, of een appje, of een mailtje om een afspraak te maken buiten de zaterdag om. En dat is ideaal om in alle rust te kunnen shoppen hier... Of ze vragen om iets klaar te zetten en pikken het op een tijdstip op dat het hen uitkomt. Het kan en mag allemaal. Voel je niet bezwaard, ik help je graag.

Want het is de week voor het sinterklaasfeest... Stel je zoekt nog een grote badeend op wielen, een olifant met beweegbare slurf, een beer met een paspoort... Wij hebben ze.

Dan iets waar we superblij mee zijn, en wat zeker het vermelden waard is, is dat afgelopen zaterdag om 8 uur in de morgen de stratenmakers hier waren. We hebben een compleet nieuw terras, alle oude tegels zijn verwijderd en vervangen door nieuwe (gave) exemplaren.

Absoluut top opgelost door Redsun, Veti Heythuysen en Seerden bestratingen. Chapeau!

En dan nòg iets waar we erg happy mee zijn, en dat is een initiatief van dorpsraad Haelen, die hebben een sponsoractie gehouden voor mooie lichtelementen in het dorp, we hebben samen met vele particulieren en ondernemers een bijdrage geleverd en het resultaat is heel fraai. Samen sta je sterker, dat zie je maar weer!

Troost.

Soms zit het niet mee, dat kun je wel eens hebben. 

De huidige situatie is balen, maar in onze branche is het nog lang zo erg niet als in bijvoorbeeld de horeca of de evenementensector. 

Maar ja, ook onze evenementen, Winter Wonderland samen met Brocante Marie Angelie en de grote kerstmarkt op het Raadhuisplein met alle lokale ondernemers gaan beide niet door. Het is niet anders, het is de enige verantwoorde keuze, het laatste wat we willen is iemand's gezondheid in gevaar brengen.

Hier thuis zit het ook even niet mee, vorige week is het terras gelegd en tijdens het leggen bleken er mankementen aan de randen van de tegels te zitten. De stratenmakers hebben hun uiterste best gedaan om er een passend totaal van in elkaar te puzzelen. Einde van de dag hadden we een terras, geen zand meer. Helemaal blij... 

Tot de dag erna, tijdens het vegen, ik een barst zag in een tegel. Na wat verder vegen baalde ik als een stekker, het bleken er tientallen te zijn. De stratenmakers hebben dit niet gezien omdat de tegels nat waren tijdens het leggen, ze hebben zelfs in de regen doorgewerkt, maar als de tegels opdrogen zie je de scheuren. Fabrieksfoutje waarschijnlijk.

Vandaag is de steenhandel met de fabrikant hier geweest. Het wordt netjes opgelost, daar heb ik alle vertrouwen in. Maar het moet er allemaal uit, compleet opnieuw. Weer gedoe, weer zand, weer stof. Balen.

Het geeft allemaal zo'n mèh gevoel... Een keer flink zuchten en dan maar door.

Vanmorgen een bestelling voor plaids geplaatst, blijkt de helft niet meer leverbaar... Mèh... 

Een plaid is natuurlijk de ultieme vorm van troost, op de bank, huispak aan, plaid erover, kopje thee erbij, of een borrel. Iets leuks op TV of fijne muziek. Ja, dat troost wel.

Of een leuk gesprek, of een complimentje. Zaterdag was een mevrouw in de winkel en die vertelde dat haar huis veel gezelliger was geworden sinds ze hier leuke dingen heeft gekocht. Dat is toch heerlijk en hartverwarmend. Zonder dat ze het zo bedoeld heeft, toch een beetje troost. 

Een verhaal als dit schrijf ik meestal een paar uur voor ik het plaats, lees het voor aan Chrit, die altijd kritisch is. Dit verhaal heb ik vanmiddag geschreven. Ik had al een stoofpotje op het vuur staan. Nu, nadat het lekker gesmaakt heeft, hebben we samen nog een aanhangertje bloemenzand in de bloembakken gedaan en is het klaar voor vandaag. Een heet bad wacht op mij... Genoeg troost voor dit moment...

Stap voor stap.

Beloofd is beloofd, het eindresultaat van de trap. Het is een joekel van een trap geworden, 240 cm breed en hij overbrugt een hoogteverschil van bijna 2 meter. Hij loopt echt heerlijk, alle 10 de treden.

Door al ons gegraaf zit het terras onder het peil van de werkplaats en ook van de buren. We kijken al het ware tegen funderingen aan en dat is niet zo fraai, dus de metselaars hebben direct bloembakken gemaakt. Als je straks (ik droom ervan) aan de tuintafel zit en je kijkt rondom dan zit je als het ware tussen het groen op ooghoogte.

Vorige keer schreef ik dat als metselaar en voeger geweest waren, het klaar zou zijn... Ik was een paar details vergeten... Er is ook een loodgieter nodig, om de afwatering aan te sluiten op het inmiddels verlaagde riool. Om de in de bloembakken ingebouwde lampen aan te sluiten is de elektricien opgeroepen. De dag erna komt de schilder, want we willen wat muren verven om meer rust en eenheid te brengen in het geheel. 

En dan kijk je naar de te verven muur... en dan loopt daar een hele lelijke strook dakbedekking door een voeg en steken er stukken hout uit de muur. In de jaren 70 is er een etage op de onderbouw gezet (wat nu de bovenwinkel is) en dat is niet zo heel fraai afgewerkt in die tijd. Dus de boorhamer maar weer eens uit zijn koffer gehaald en een gedeelte van de voegen, dakleer en hout verwijderd. Vervolgens nieuwe stukken steen in de gaten gezet en gisteren alles netjes gevoegd. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat het altijd zo geweest is, ben er trots op!

Gisteren was wel een fijne dag, heerlijk weer, en dan is het echt geen straf om buiten bezig te zijn, ik was aan het voegen, en pap en Chrit waren een onder het zand verborgen boomstam / boomstronk aan het verwijderen. Ooit was het een kersenboom van formaat met een stamdoorsnede van een kleine meter (dit is niet de boomstam waar ik eerder over sprak, dat is maar een 'kleintje' in vergelijking met deze). Alle respect voor pap in deze, hij is geen 18 meer en hij 'krijgt' vrijdag een nieuwe heup, maar dit moest en zou af voor die tijd...

En aansluitend nog even het stuk boven aan de trap in recordtempo opnieuw bestraat, zodat het gat tussen trap en tuinpad ook weer dicht is.

Zojuist nog even contact gehad met onze stratenmaker, over het benodigde vulzand. De bestrating is besteld en komt binnenkort. Dan nog een paar aanhangers zand (weer ander zand) om het gat van de verwijderde boomstronk en de bloembakken te vullen en dan is het echt af... Dan mag er een tuintafel neergezet worden en kan er beplanting in de bakken op de helling. Ik kan niet wachten :-) 

Gas erop.

Wat was het druk zaterdag in de winkel, wat was het gezellig! Heel erg leuk om veel bekende gezichten te zien, en ook veel nieuwe gezichten. Het is fijn om weer open te zijn, bezig te zijn.

We werden verrast met een beker, een grapje van lieve klanten, maar toch wel heel erg leuk om die te ontvangen :-)

Alhoewel we in de vakantie niet stil hebben gezeten. Of ja... ik moet eerlijk zijn, ik heb wel een tijdje stil gezeten, mijn rug wilde niet meer, dus die 10 kuubs container heeft Chrit voornamelijk gevuld met zand, met wat hulp van de buurman. Dat zand is weg... en komt nooit meer terug.

Veel mensen denken dat wij altijd aan het werk zijn. Dat is niet zo hoor. Er is echt wel tijd voor leuke dingen (alsof werken niet leuk kan zijn), zo zijn we een dag op pad geweest om tuininspiratie op te doen en hebben we weinig zelf in de keuken gestaan en zijn we geregeld gaan uit eten of lunchen. Ook een dagje Efteling stond op de planning, altijd leuk!

Vandaag was een kleine mijlpaal. Het beton was droog en vandaag begonnen vader en zoon metselaar met hun werkzaamheden. Vanaf januari kijken we vanuit de woonkamer op een bouwput. De oude tuintrap ligt al een tijdje op de stort en we moesten of via een ladder, of via de buren naar het 2 meter hoger gelegen deel van de tuin, waar onder andere de kippen wonen. Gedoe.

Zoals bouwvakkers doen, vandaag ook weer in alle vroegte begonnen, de bouwradio aan en na een uurtje kwam er weer een vrachtwagen. Dit keer met betonblokken, zand en cement. Die betonblokken zijn overigens al bijna op. 

Maar... eind van de dag is er de vorm van een trap te zien. Met een breedte gelijk aan een schuifpui, helemaal super.

Eind volgende week komt de voeger en dan... geloof het of niet, komt er weer een wagen zand... want er moet weer ander zand in voor de stratenmaker.

Hoe dan ook, we naderen het eindpunt (van deze fase) :-) Blij. Dit was een heftig, zwaar en ook erg prijzig deel van de verbouwing.

Zo, jullie zijn weer bijgepraat... Als de trap helemaal klaar is, zal ik jullie met alles trots het eindresultaat laten zien...

Doorpakken.

Vorige week vertelde ik jullie van mijn rug en aanverwante perikelen. Wat een berg reacties heb ik gekregen. Online, maar ook in het dorp. Dank jullie wel daarvoor!
De huidige stand van zaken is dat het heel erg redelijke gaat, durf het woord goed nog niet te gebruiken, dat is de goden verzoeken...
Ik ben in de scan geweest en daar zijn wat dingetjes naar voren gekomen die gelukkig allemaal op te lossen zijn. Verder ben ik wel voorzichtig, maar probeer voldoende te bewegen. Pijnstillers zijn slechts nog incidenteel nodig. De wandelstok van oma hangt aan de kapstok en ik loop weer 'normaal' in plaats van voetje voor voetje.
Gisteren in de winkel ging het goed, het kost wel meer energie dan normaal, maar dat is niet erg. Aansluitend gewoon even een uurtje plat gaan liggen en dan is dat ook opgelost.

Met momenten denk ik na over hoe verder om te gaan met de winkel op 2 etages. Collega's die een soortgelijke situatie hebben, hebben of een goederenlift, of een takel om het hoogteverschil te overbruggen. In ons geval zitten beide etages niet boven elkaar, dat maakt het niet zo eenvoudig op te lossen.
Het restaureren van meubels geeft mij wel veel voldoening, maar dan maakt het me niet zo veel uit of ik een grote of een kleine deur weer draaiend krijg, en of ik een nieuwe sleutel voor een grote of een kleine lade vijl zodat het slot weer werkt.
Samengevat, de raderen draaien, we zoeken naar mogelijkheden.

Wij waren van plan om de hele zomer door te werken. Maar het recente gebeuren maakt toch ik daar nu anders over denk. Chrit heeft zijn vakantiedagen ingepland op zijn werk en in die periode ga ik ook even de deur sluiten. Dat geeft het ons ook de gelegenheid om op pad te gaan want we merken dat de voorraad wat aan het krimpen is en dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Kortom: zaterdag 15 augustus en zaterdag 22 augustus is de winkel gesloten :-)

Fijne zondag allemaal!

sfeerplaatje van de bovenwinkel

Kind van de rekening.

Het ging al te lang te goed. Bijna 2 jaar om precies te zijn. 2 jaren dat mijn krakkemikkige lichaam het volgehouden heeft. Af en toe een pijntje
hier en daar. Een brace om mijn rechterknie en doorlopen.
2 jaar van dubbele diensten, verbouwen, maar ook een winkel draaiende houden. Elke week meubels de trap op en de trap af, zware dozen vol servies sjouwen. Elke week 1 dag meerdere groothandels bezoeken, duizenden vierkante meters aflopen met een kar achter je aan slepend.
Dit jaar door het coronavirus amper in het buitenland vele kilometers gelopen en gesleept, maar wel nog her en der bij een inboedel spullen gekocht en naar huis meegebracht, bus in, bus uit, opslag in, opslag uit.

Tot afgelopen zaterdag, een kastje naar beneden van de trap af, samen met Chrit. Ik draai er mijn hand niet voor om. De trap is breed en het kastje is klein. Mijn rug begon te protesteren. Een beetje eerst. Beetje pijn, dat kan ik hebben. Het werd erger, zo stijf als een plank.

Paracetamolletje dan maar. Weinig resultaat, steeds meer pijn.
Zitten ging niet meer, staan nog alleen op mijn rechterbeen, liggen alleen plat.
We gingen de nacht in, zelfs stil liggen was al erg pijnlijk.

Gisteren zouden we wat leuks gaan doen samen, er waren geen werkzaamheden die persé moesten, dus we hadden ons voorgenomen een dagje weg te gaan.

Het werd echter een telefoontje naar de huisartsenpost en Chrit kon op pad voor zwaardere pijnstillers. Dag dagje weg...
Noem het spit, noem het acute hernia, ik noem het heel pijnlijk.


Chrit en ik hebben het er vaker over en we waren ons er ook absoluut van bewust toen we dit pand kochten. Een winkel op 2 verdiepingen is niet ideaal, niet om alles in de gaten te kunnen houden, maar zeker ook niet omdat er continu zware dingen naar boven en dan toch ook weer naar beneden moeten. Ik ben er geen voorstander van om boven te kleine spulletjes neer te zetten ivm diefstal, en wat je in een vitrine plaatst, verkoopt bijna niet... Ik wil ook niet dat de bovenverdieping de uitstraling krijgt van een kijkshop.
Een (goederen)lift was in eerste instantie gepland, maar blijkt bijna niet te realiseren en is bovendien erg kostbaar.
Het zijn van die dingen waar je gaandeweg tegenaan loopt, die dan weer een leuke uitdaging zijn. Wat we in elk geval niet meer gaan doen is zware/grote meubels inkopen en die de komende 30 jaar versjouwen. Dan had ik beter een verhuisbedrijf kunnen beginnen en dat was niet zo mijn bedoeling... en van mijn lichaam al zeker niet :-)

Vandaag gaat het al stukken beter, ik kan weer zonder de wandelstok van mijn oma zaliger lopen en ik heb al wat dingetjes kunnen regelen. De winkel is zaterdag gewoon open, geen zorgen...

Maar mijn lichaam heeft mij gewaarschuwd en nu tel ik voor 2, dus ik zal maar voorzichtiger zijn :-)

Het ging vanzelf.

Na een drukke week waarin de puien geplaatst werden en daarna de woning geheel moest worden ontdaan van stof werd ik donderdagmorgen gebeld door een collega.
Kom eens kijken, ik heb een partijtje gekocht, misschien zit er iets voor jou bij. Dan is mijn nieuwsgierigheid geprikkeld en zit ik een paar minuten later al in de auto.

Ik kom op locatie aan, groot gebouw en veel dozen. HEEL veel dozen. Grote dozen.
En toen ging het eigenlijk vanzelf. De dozen zaten ineens in mijn auto. Er was geen ontkomen aan. En mijn collega maar lachen. Ik reed grinnikend naar huis terug.

Jullie zullen je inmiddels wel afvragen wat in die dozen zat...
Nou, ik heb iets met poppetjes/beeldjes/knuffels. Van kind af aan al. Het verklaart misschien ook de grote hoeveelheid Mainzelmännchen in de winkel. Of de tic voor heiligenbeelden.

In de dozen zitten: supergrote knuffeldieren. Chrit kwam thuis die dag... en zei na een diepe zucht: 'dit is zo jouw ding'.
Ik word er ook helemaal happy van als ik een supergrote badeend op wieltjes zie, zacht en fluffy, met de naam Nelli. Of een olifant waar een kindje met gemak op kan zitten, met een touwtje in zijn nek, en als je daaraan trekt, dat zijn slurf beweegt...

Het is allemaal hagelnieuw, superschoon en netjes, kwaliteitsspul, handgemaakt in Duitsland.
En wat ook bij mij hoort (jongen van de handel), is dat ik het leuk vind als ik dit spul voor hele scherpe prijzen kan aanbieden. Gewoon omdat ik er lol aan heb. Ik blij, jullie blij.

Naast de olifant en grote Nelli zijn er nog kleinere Nelli's (ook met wieltjes), mini Nelli's en een heel nest muizen die luisteren naar de naam Sepp.

Misschien is het een knipoog naar de tijd van vroeger, toen ik als kleine jongen in dit pand de trap op rende, naar de speelgoedafdeling op de eerste etage... Vol met spellen, Lego, Playmobile en.... knuffels. Even terug naar de tijd van Roos.

PS: geen zorgen, dit was gewoon voor de fun, als ze op zijn, zijn ze op... en ga ik niet verder als speelgoedwinkel...

De olifant is 48 cm hoog, heeft een koordje in zijn nek, als je daaraan trekt, gaat zijn slurf op en neer. Er zit een stevig frame in, een kind kan er met gemak op zitten. Hij kost €29,50.

Eend Nelli is 70 cm hoog, op wieltjes. Ze kost €39,50
Beide zijn ruim op voorraad ;-)