Anders werken

 De carnaval is voorbij, het moment dat ik met de billen bloot moet.

Laat ik maar direct met de deur in huis vallen... We gaan anders werken. Er komen geen vaste openingstijden meer. Op zaterdag blijft de deur gesloten.

Ik zal het uitleggen, want het ligt grotendeels aan mij. Het hebben van een winkel als deze is een weinig winstgevend en vrij eenzaam beroep, alleen naar de groothandel, alleen naar het buitenland op inkoop, alleen de winkel vullen, alleen de boekhouding doen. Chrit werkt tijdens kantoortijden en dan is het hier heel stil, heel weinig mensen om me heen. Dat heeft mijn motivatie doen verdwijnen en heeft me een sterke hang gegeven naar een nieuwe uitdaging.

Jullie denken misschien, dan doe je toch meer open? Dan heb je meer mensen om je heen. Dat hebben we geprobeerd en dat spreidt alleen de klanten zodat de bezoekersaantallen op zaterdag terug lopen en mijn bewegingsvrijheid op die andere dagen ingeperkt wordt.

Ik heb 20 jaar weekenden gewerkt, in de zorg en de laatste 10 jaar achter de toonbank. Ik heb ontdekt hoe fijn het is om een vrij weekend te hebben en ik wil niet meer werken in de weekenden, we hebben te lang, te veel leuke dingen gemist samen. Het is niet alleen de zaterdag overdag, maar het zijn ook dagen er omheen die in het teken staan van de winkel. De winkel op zaterdag draaien zonder Chrit gaat niet. Ook voor hem wil ik het niet meer. Voor mijn lichaam is het ook beter om het sjouwwerk achterwege te laten.

Dan is er nog een verandering in consumentengedrag merkbaar. De focus wordt verlegd naar het online gebeuren. Wij merken duidelijk dat de mensen komen afhalen wat ze online gezien of besteld hebben. Ze kijken niet verder de winkel rond, laat staan dat ze naar de eerste etage lopen. Artikelen die jaren in de winkel staan, hebben we online gezet, en de meeste zijn binnen een paar dagen verkocht.

Begin januari ben ik met een nieuwe uitdaging begonnen, een paar dagen per week ga ik met het broodtrommeltje onder de arm naar de baas. Je kunt je niet voorstellen hoe goed dat voelt. Onder de mensen, samen, met een team om me heen en dan in het weekend lekker vrij. Niks moeten, alles mogen. Mijn omgeving zegt dat ik opgebloeid ben en dat ik straal.

Wat gaan we dan wel doen? Qua winkel gaan we voornamelijk online en op afspraak verder. Gaan we nog een keer een dag open? Natuurlijk wel, gewoon omdat het kan.... Die data volgen nog.

Na een moeilijk jaar van twijfelen en afwegen, wel/niet, toch niet... misschien toch weer wel, is het nu duidelijk. De financiële druk is eraf en mijn werk in de winkel wordt nu weer de hobby waar het ooit mee begonnen is.

Deze duidelijkheid geeft een stukje rust. Dat is een begin... de rest komt wel...

Ruud.

Terugblik op 2022

De laatste week van het jaar is aangebroken, het is een soort loze week, de tijd tussen kerst en oud op nieuw. Ik word er altijd een beetje melancholiek van, tijd om het jaar eens te overdenken.

Samengevat denk ik dat moeizaam het juiste woord is. Je zou het bijna vergeten, maar in het begin van het jaar zaten we in lockdown. De beloofde compensatie van meer als 4000 euro vanuit de overheid bleef uit vanwege een paar tientjes te kort in het referentiejaar. Balen.

Toen werd de benzine duur, later steeg de gasprijs. Wij zagen de bezoekersaantallen teruglopen, we hadden veel kijkers en weinig kopers en zagen het gemiddelde bonbedrag dalen. In de zomer stonden we vaak te wachten in een tot de nok toe gevulde winkel. Dan heb je al je uren en kosten gemaakt, maar het resultaat blijft dan uit. De woensdag hebben we daarom afgestoten als winkeldag, die tijd hebben we besteed aan online verkoop, dat begon wel aardig te lopen. Wel veel inpakwerk, maar gelukkig nooit schade.

Qua inkoop zat het ook niet echt mee: de inkoopprijzen stegen op alle markten en adresjes in het buitenland. Bij de groothandel verdubbelden ze soms, over de groothandel an sich kan ik nog wel wat verhalen schrijven, dat doe ik later wel een keer...

In het laatste kwartaal viel Chrit uit en dreigde ik er alleen voor te komen staan, maar gelukkig heb ik het gered met hulp van mijn lieve assistentes Karen, Marlène en Saskia. Alle lof en een dikke merci voor hun inzet en hun support.

Zonder Chrit is Winter Wonderland niet haalbaar en ook een stand in de tent van de grote kerstmarkt in het dorp schoot er bij in.

Het laatste kwartaal heeft qua omzet de balans weer een beetje hersteld en daar ben ik blij om. 

Ondanks alle gezelligheid en complimenten over de inrichting van onze winkel, is het wel een winkel. En die heeft als doel om spullen te verkopen met een beetje winst, zodat ik daar de rekeningen mee kan betalen.

Teruglezend is dit geen positief verhaal, en dat had ik eerlijk gezegd liever geschreven, maar het is wel een eerlijk verhaal. 

Daarom is het goed dat de winkel nu dicht is. Tijd om er even los van te komen en van een afstand te kijken naar het geheel.

De laatste tijd zijn Chrit en ik veel samen aan de wandel, in de natuur te vinden. We maken mooie routes die ik vaak op stories deel. Thuis voorbereid met de knooppuntenkaart en onderweg de bordjes volgend. Ik kom op plaatsen waar ik nog nooit ben geweest. Mooie plaatsen, verrassende plaatsen. Wat is het fijn om bij zo'n prachtig en uniek natuurgebied te wonen. Dat doet me goed, daar haal ik mijn kracht vandaan en daar vind ik mijn rust. Hoe vol mijn hoofd soms ook is, als ik buiten loop, laat ik alles los. Chrit ook gelukkig...

Vandaar ook deze mooie foto bij deze tekst. Omdat ik het positief wil afsluiten, vanuit iets wat mij kracht geeft.

Lieve allemaal, unne gooje roetsj en het allerbeste voor 2023!

Ruud

Aldo

Afgelopen week was er een topdag, dat was hemelvaartsdag. Chrit en ik waren op inkoop. Ver het buitenland in troffen we Aldo. Na 2 coronajaren zagen we hem eindelijk weer. Hij woont in het dorpje waar de markt was en staat alleen op die markt te verkopen, verder nergens. Hij stond er op zijn vaste plek. Hij lachte toen hij me zag. Zoals elke keer kocht ik al zijn kisten. We raakten aan de praat, ik in mijn beste Frans... Ik vertelde hem dat ik mijn rib gekneusd/gebroken heb... Ik zei dus: J'ai cassé le rib... Aldo begreep mij. Chrit niet, die dacht dat ik het over vlees had: Casseler rib ;-)

De reden van de gekwetste rib is Chrit overigens  zelf. Ik was hem aan het klieren en hij trok me van de bank af en ik landde op zijn knie... Eigen schuld, casseler rib zullen we maar zeggen...

Terug naar Aldo: ik vertelde hem dat ik op zoek was naar een bepaald artikel (ik laat even in het midden welk artikel dat is)... Hij zei: Attend (wacht) en Gardez mon boutique (let op mijn kraam) en hij stapte in zijn auto en vertrok. Daar stonden we, midden in zijn marktkraam met allemaal mensen die in het Frans dingen begonnen te vragen... Ik heb maar zo goed en zo kwaad als mogelijk uitgelegd dat Aldo zo terug zou komen.

En dat deed hij binnen 5 minuten. Hij had precies bij zich wat ik zocht... En niet 1, niet 2, maar 3 stuks... Hij zag aan mijn gezicht dat het perfect was! Ze staan inmiddels in het magazijn, waar ze blijven wachten tot de kerstperiode...

Ik was een half uur op de markt, mijn dag was geslaagd. En de rest van de dag was bonus! 

PS: hij heet niet echt Aldo. Ik weet zijn echte naam niet, maar Aldo vond ik erg goed bij hem passen ;-) 

Vrolijk Pasen!

Het feest van eitjes, en zonder kippen geen eitjes, dus staan onze meisjes in de spotlight vandaag...

Onze kippen zijn happy, we hebben een nieuwe afrastering van schapenhek geplaatst tussen onze tuin en die van de naastgelegen dokterspraktijk. Je zou denken dat dit is om de kippen uit de tuin van de buren te houden. Het tegendeel is het geval, het is om te voorkomen dat ze in ónze tuin komen...

We hebben een doorgang gemaakt vanaf hun ren naar de buurtuin, die is volledig omheind en daar zijn de druk in de weer met scharrelen tussen het gras en zo houden ze eigenlijk het onkruid in de tuin van de buren in toom.

Alleen bramen zijn een brug te ver voor onze kippen, dus ik heb ze afgelopen week geholpen. Chrit was niet thuis 's avonds en toen heb ik alle bramen uit de grond getrokken, met dikke handschoenen aan ging dat best. Tot de dag erna mijn rug vond dat het toch niet zo'n heel goed plan was. De dag daarna liep ik krom en goede vrijdag was niet zo'n hele goede vrijdag. Het enige goede was dat ik direct terecht kon bij de chiropraktor die begon te mopperen omdat ik mijn rug niet gekoeld had. Hij heeft de zaak weer netjes in positie gezet en ik moet zeggen... met resultaat. Het voelt nog wat 'zwakjes' maar ik loop weer rechtop.

En dat is maar goed ook... Want morgen is DE dag. De dag waar ik al een paar jaar op wacht. Een concert en een weerzien met mijn grote liefde Engelbert Humperdinck... 85 lentes jong en still going strong. Op dit moment nog wel iets meer strong als ik denk ik.

Maar het gaat me lukken. Hoe dan ook. Morgen!

Fijne paasdagen allemaal! Mijn pasen kan niet meer stuk!

Een leven met Otto.

Ik lag te slapen en werd wakker van een vreemd vogelgeluid. Geen kraai, geen duif, iets compleet anders. Als zoon van een vogelman/papegaaienkweker heb ik heel wat geluiden de revue horen passeren in mijn leven.

Ik kijk uit het raam de schemering in en zie op de tuintrap een flinke kwartel zitten. Met een kuifje op zijn kop. Even dacht ik dat ik nog droomde, maar ik bleek toch wakker te zijn. De kwartel hupte de trap af richting het raam. Ongeveer zo groot als een flinke sinaasappel, met een mooie tekening in zijn veren. En dat kuifje...

Ik denk, het zal wel, en viel weer in slaap. 's Ochtends zei ik tegen Chrit: 'hier zat in de vroege ochtend een kwartel met een kuifje'. Hij keek me vragend aan. Ik keek snel op google en vond een foto. Californische kuifkwartel zei Google. Een mannetje volgens de foto. Die had ik gezien, ik wist het zeker.

De dag verstreek, en we waren in de tuin aan het werk. Ik hoorde het aparte geluid weer. Ik zei tegen Chrit: Daar zit'tie en wees naar de afrastering, waar dit wonderlijke schepsel bovenop zat te roepen. Chrit ging kijken en het beestje vloog weg. Hij leek overtuigd dat ik niet gek was geworden.

Later die dag ging ik de kippen in de binnenren doen en zie de kwartel over de grond lopen bij het kippenhok... ik liep er voorzichtig achteraan en hij gaat richting het poortje wat open staat, hupt over de drempel... En ik deed het poortje achter hem dicht. Deze ren is compleet dicht, ook aan de bovenkant. Het beestje vloog een keer naar boven raakte het net en dacht er het zijne van. We noemden hem Otto (naar Otto Flick van Allo Allo)

De dagen erna liep hij vrolijk tussen de kippen, die vele malen groter zijn dan hij. Hij at van hun graan, en liep het trapje op en sliep in hun nachthok. 

Onze kippen doen tuinonderhoud in de tuin van de naastgelegen dokterspraktijk en dan laten we ze daar vrij los lopen. Het dilemma werd dat Otto dan ook weg zou kunnen vliegen. Na 2 weken besloten we het poortje weer open te zetten. De kippen renden dolblij naar de buren...

Otto volgde, vloog de lucht in... en landde op het net van de binnenren. Daarna vloog hij verder. 

Was dit wel verstandig? Otto kwijt? Zouden we hem nog terugzien?

Diezelfde avond zat hij alweer aan het raam van onze eerste kennismaking te wachten... 

Gisteren belde de buurvrouw, die wist niet dat hij 'los' was, hij zat op de stoep 2 straten verder...

Vanmorgen was hij weer hier, dan komt hij hier eten... 

Dus zien jullie een vreemd schepsel ergens rond racen, want hij rent keihard... Dat is Otto, die is van ons :-)

Terugblik.

Laatst vroeg mij iemand: 'hoe kijk je terug op de afgelopen periode, jullie winterslaap...'

Ik moest lachen, want van slaap was niet zo heel veel sprake. Ik denk dat het goed was, goed om even afstand te nemen van het bedrijf en er eens kritisch naar te kijken, goed om tijd te maken voor andere werkzaamheden die steeds vooruitgeschoven worden. 

Het is superfijn om week na week samen de vrijdag, zaterdag en zondag te kunnen klussen, zonder dat dat steeds onderbroken wordt door achter de toonbank te staan op zaterdag. Je kunt echt meters maken. In de dagen tussendoor kon ik materialen bijhalen en voorbereiden. We hebben wandjes gezet, beton gestort, leidingwerk voorbereid, verlichting gemonteerd, tegels gezet en gevoegd, plafonds gemaakt, en Chrit heeft geverfd. En ook nog dolomiet gesleept, niet te vergeten.

In de tussentijd ook nog veel grote meubels verkocht, de winkel veranderd, ook daar wandjes gezet, een nieuwe toonbank geplaatst en veel opnieuw ingericht. 

Is het af? Nee, helaas niet helemaal. Maar dat doen we wel tussendoor. Er liggen nog wat kleine dingetjes, daarom laten de foto's van het eindresultaat nog even op zich wachten.

De foto's van de winkel zijn wel klaar... Ik ga nog wat leuke spullen bijhalen komende week en de verse planten komen natuurlijk binnen, voor binnen en buiten, dan gaat de winkel weer leven.

Dus hoe kijken we terug op deze periode... heel erg positief.  Misschien wel een idee om het komende winter te herhalen, onze badkamer is na dik 35 jaar aan vervanging toe, dus je weet maar nooit.

Maar we beginnen het geroezemoes in de winkel te missen, het geluid van de winkelbel, gewoon jullie hier bij ons... nog 5 nachtjes slapen...

Fijne avond!

Dolomiet

Na een geslaagd carnavalsweekend, waarin jullie mij wellicht in het dorp in een polonaise zijn tegengekomen, zijn we weer aan het klussen geslagen. Na een gevecht met een weerbarstige kabel, hebben wij gewonnen en zit deze nu op de plek waar wij dat gedacht hadden... Ook is er vordering op het klantentoilet.

Maar, vanmorgen stonden er 5 bigbags met dolomiet op de stoep, een kleine 10.000 kilo. Dolomiet is een soort gravel, halfverharding en het is het spul wat in ons geliefde Frankrijk gebruikt wordt als jeu-de-boules banen.

Het worden de paadjes in de tuin, dat wil zeggen dat dit spul in emmers geschept wordt, op een karretje gezet wordt, dat karretje wordt met spierkracht een meter of 25 vooruit getrokken tot voor de tuintrap, daar worden de emmers eraf gehaald en naar boven gedragen en omgekiept in een kruiwagen. Deze wordt tussen de 5 en 40 meter ergens geleegd... Dat is heavy, zeker als je allebei een carnavalsgriepje hebt (niet die ene hele bekende).

Gelukkig kwam er hulp uit verwachte en uit onverwachte hoek en hebben we samen de helft van de dolomiet op zijn plek. Morgen gaan we verder... Hopelijk is het weer net zoals vandaag zonnig, dat was echt genieten!

Dolomiet breng je aan in lagen, de eerste laag ligt erin, die moet aangewalst worden, dan klinkt het voor de helft in en moet er nog een laag op.

Daar zijn we wel even zoet mee. Maar als dit klaar is, is de tuin voor dit jaar 'ongeveer' af en kunnen we ervan genieten in plaats van erin te ploeteren.

En nu, ga ik naar bed... Knock Out, totaal... Truste alvast!