Vertwijfeling…

De mensen die Winter Wonderland hebben bezocht, hebben we enthousiast verteld dat ons huis verkocht is en dat we 1 maart een ander onderkomen moesten hebben. Onderhuids kriebelde er iets bij dit verhaal. Ik was gespannen, zag op tegen een verhuizing van een huishouden en een bedrijf. Maakte me zorgen over de toekomst.

Ik zei tegen Chrit, ik raak niet alleen mijn huis kwijt, maar ook mijn thuis, mijn winkel, mijn inkomen en ook heel positieve contacten in de vorm van klant- en collega contact om mij heen…
Ik zag mijzelf wonen in een vakantiewoning of een caravan, mijn dierbare spulletjes opgeslagen in dozen in een vochtige loods.
Afgelopen zomer begon het , we reden langs een leuk winkelpand, en belden voor een afspraak, we werden enthousiast bij de bezichtiging, maar moesten direct een bod doen, omdat er dezelfde dag al een bod gedaan was. We durfden het niet aan om het pand te kopen, een vooruitzicht op wellicht jarenlange dubbele lasten leek ons niet verstandig.
We zetten ons eigen huisje te koop en verkochten het binnen een maand, het door ons gewilde pand bleek verkocht aan de andere partij.
Als een haas gingen we op zoek naar alternatieven, we stelden wat wensen op en deden diverse bezichtigingen. Zelden hebben we zo weinig koopwaar gezien voor zo’n hoge prijzen. En wat worden huizen slecht onderhouden door hun eigenaren. We begrepen wel waarom ons huis zo snel verkocht was.

De week na Winter Wonderland sloeg de twijfel aan alle kanten toe. Chrit die altijd een paar graden positiever is dan ik, zag het ook niet meer.
We hakten een knoop door en met deze doorgehakte knoop in mijn maag belde ik de kopers en moest ze teleurstellen. Dat deed nog het meeste pijn, al was er een klein beetje opluchting dat ik het met hen konden delen.

Nu, over het weekend heen, is het wat rustiger om ons heen, het gevoel is goed. We realiseren ons dat we in een leuk huis wonen, natuurlijk is het behelpen met een winkel in onze leefomgeving. We staan open voor een leuk winkelpand in de regio, maar het moet niet meer. Fijn is het te weten dat ons huis courant is, zoals dat heet…

Rust in de basis, dat is fijn, dat is wat een mens eenvoudigweg gelukkig maakt…
Voortvarend waren we begonnen in te pakken, nu is het net sinterklaas en mag er weer uitgepakt worden…
Alle goeds, Ruud.

Het bakkersvrouwtje

Door: Ruud

Vandaag ging ik naar de bakker in Weert… Zoals elke andere dinsdag het brood voor de hele week halen…
Vandaag was anders, ik heb gezegd dat ik niet meer kom.

Het begon eind 2009, in mijn toenmalige functie stapte ik binnen bij een oudere dame.
Ik heb 5 diploma’s vertelde ze, ga maar kijken, ze hangen in de gang. Ik vond haar bijzonder, ze deed me aan mijn oma zaliger denken.

Gedurende de tijd leerde ik haar beter kennen, we speelden een kaartspel, ik maakte het eten klaar, we dronken koffie en rookten een sigaretje, gingen wandelen en deden de dingen die de dag van ons vroeg…

Een paar jaar later besloot ik niet verder te gaan met mijn werk in de zorg, maar bleef de weg naar dat huis in Weert maken. Op dinsdag eerst op inkoop, op de terugweg even op de koffie.

De ouderdom begon parten te spelen, het grote huis werd ingeruild voor een kamer in een verzorgingshuis, het roken werd door ons beide gestaakt. Ik werd officieel aangesteld als mentor en regisseerde de zorg om mevrouw heen. Elke dinsdagmorgen ter plekke, want in de middag was de bingo en die mocht niet overgeslagen worden. Eerst naar de bakker, dan naar mevrouw.

Vorige week dinsdag veranderde alles, in de vroege ochtend ging de telefoon, aan het eind van de dag ging ik huiswaarts met de diploma’s in mijn auto. Na een 85 gezegende lentes was haar leven en daarmee ook mijn mentorschap voltooid.

Gisteren nam ik in dankbaarheid afscheid van mijn prinses, vandaag van het bakkersvrouwtje...