zondag 24 februari 2019

De handel gaat voor alles.

Daar ben ik dan, ik ben laat vandaag... De dag begon namelijk zo. Chrit stond te verven, snotterend, snipverkouden, hij gaat gewoon door. Ik was aan het stuken toen de telefoon ging.
Of wij ook dingen opkopen. Dat gebeurt eigenlijk wel wekelijks en we weten inmiddels door wat vragen wel het kaf van het koren te scheiden. Geen koperen ketels, olielampen, klokken en ijzeren strijkijzers.
Na wat doorvragen bleek het te gaan om een brocantewinkel die nooit open is geweest. Altijd een plan geweest, flink ingekocht, maar door de levensloop een andere wending gekregen. Alles moest weg en er kwamen foto's binnen. Die stemden ons happy en we stapten in onze lege bus en reden niet eens zo heel ver.
Aangekomen in een prachtig pand werden we hartelijk ontvangen. Naast wat op de foto's stond, bleek er nog veel meer te zijn. We kochten alsof ons leven er vanaf hing. Het was bovenal ook gezellig en gemoedelijk, ook met een kop koffie erbij.
We reden huiswaarts met een volle bus met zeer gevarieerd aanbod en binnenkort ga ik terug om de rest op te halen. Chrit had nog spul op zijn schoot tijdens de rit.


Afgelopen week hebben we geïnventariseerd of alles in de nieuwe winkel past. Toen was het resultaat: Nee, dat past er nooit in. Nu helemaal niet meer. Stel je toch voor dat we nog op de Napoleonsweg hadden gewoond, hadden we dit moeten laten schieten...


Even terug naar afgelopen week. De verwachte ramen bleken verlaat en komen pas na carnaval binnen, dus maar verder aan overige werkzaamheden.
Chrit is de muren in de winkel aan het verven in hele gave kleuren.

Jullie denken natuurlijk... ik lees dat alle plinten ertegen zitten en dat de muren geverfd worden. Dat schiet op!
Daarom... Tromgeroffel...

Zijn we begonnen aan de bijkeuken. Moet ik even uitleggen denk ik. De winkeldeur zit aan de straatkant. Via de oprit kom je bij de achterdeur, een lelijke deur met loszittend rammelend enkel glas. Wij beschouwen dit echter als de voordeur van de woning. Je komt dan in een halletje, meer een bijkeuken, waar vorige bewoners wasmachine en vaatwasser hadden staan. In ons geval stonden er tijdelijk rekken met schoenen en rekken met zooi. Dat is er allemaal uit, mijn schoonouders hebben (alweer) het behang van de muren gehaald en dus was ik daar aan het stuken toen de telefoon ging vanmorgen.
Het wordt nu echt een halletje en geen bijkeuken meer, we hebben een supergaaf onderstel onder een antieke wasbak laten maken, wel zo fijn om handen te kunnen wassen als je naar het (ook daar aanwezige) toilet bent geweest. En het toeval wil, dat ik afgelopen week een bijna passende voordeur vond, met dubbel glas, dan kan lelijke deur ook eruit.

Dus weer even een extra klein projectje erbij, even tussendoor. Maar jullie lezen, voor de handel moet alles wijken. Ik was vanmiddag zelfs te laat om mijn moeder te helpen met de koffie voor de visite die voor haar verjaardag kwam.

En nu, ga ik lekker met mijn ouders en Chrit uit eten, voor de verjaardag van mijn moeder, die morgen 81 wordt.
Geniet van jullie avond!

zondag 17 februari 2019

Kilometers.


Eigenlijk heb ik niet zo heel veel om mooie foto's van te maken. Maar wat ik wel ben, is blij. Niet met dingen die ik jullie kan laten zien, maar wel met veel kabels die in de muur zitten, kilometers. Schakelaars en stopcontacten. En overal licht. Geen haspels, geen verlengsnoeren. Gewoon op een knop drukken en dan is er licht. Het is toch een vorm van luxe die ik wel kan waarderen.

De zon schijnt nu en dat is fijn. Dat motiveert wel extra, iedereen heeft het erover. Gisteren zaten onze elektricien, Chrit en ik op de stoep in de zon te eten. Even tussen de middag naar de frituur, krachtvoer halen. Onze elektricien loopt op frikandellen (XL formaat).
Veel mensen kwam even aanlopen en een praatje maken, het is zo leuk om in het centrum te wonen! Vaak krijg ik te horen dat ze mijn zondag's blog zo leuk vinden. Dan vertel ik iets en zeggen ze: ja, dat heb ik op facebook gelezen.

Afgelopen week kreeg ik hulp van een vriend vanuit Apeldoorn en is alle hardboard van de plankenvloer verwijderd. Direct naar de stort gebracht. Weg ermee. Verder hadden we 2 gezellige etentjes en werd moedertje succesvol aan staar geopereerd.

Komende week komen er 4 nieuwe kozijnen is mij beloofd, ik wacht er al 2 maanden op. We gaan ze zelf erin zetten. Dat zouden we moeten kunnen. Minpuntje is dat het vanaf een ladder moet, want het is op de eerste etage.

Ik hoop jullie volgende week gewoon weer vanaf mijn werkplek te kunnen schrijven en geen foto van mijzelf in een ziekenhuisbed met een ingegipst been te hoeven posten.

Geniet van jullie zon(dag)
Ruud.

zondag 10 februari 2019

Pech.


Als ik terugkijk op gisteren, kan ik erom lachen... Maar grappig was het niet.
Ik was met het verkeerde been uit bed gestapt, een grumpy-mood zogezegd. Ik kwam niet op gang en had me voorgenomen onze elektricien te helpen. Het lukte allemaal niet goed, ik had slecht geslapen en dacht: effe op de bank liggen en dan komt het wel weer. Ik zette de TV aan en keek het begin van een serie. Het begon net spannend te worden toen de TV op zwart ging. Logisch ook, de stroom moest eraf, want er moet veilig gewerkt worden in de winkel.
Dan maar even de ogen dicht, ondanks het geluid van machines toch even geslapen en toen ik wakker werd ging het beter.
Terug de winkel in...
Even later een knal en een scheldwoord. Een ster in de ruit van de etalage. Mijn wederhelft was uitgeschoten met de nijptang.
Kort overleg wat te doen. We krijgen dubbel glas. Zelf dokken natuurlijk, want een zakelijke (glas)verzekering is van een andere orde dan een particuliere. Ik hoor het me nog zeggen tegen onze assurantie-adviseur: wanneer sneuvelt er een ruit. Gisteren dus.


Aan het eind van de dag hoor ik aan het roepen van onze elektricien dat het menens is... ik denk: die hangt aan de stroom. Ik ren terug de winkel in en zie water uit het plafond komen. De 2e keer die dag scoorde Chrit de volle punten door het badwater over de rand te laten klotsen wat zich vervolgens tussen de vloerplanken van de overloop door een weg naar beneden zocht... Zucht.
Om het verhaal positief af te sluiten ben ik...
Blij met een elektricien die aan onze wensen tegemoet komt en oude ijzeren buizen en dozen toch in het zicht laat zitten en dit dan wel veilig weet aan te sluiten.

Blij met een blok die passend is gemaakt in een gat in de trap, wat er ooit voor een verwarming in gezaagd is.

Blij met het voltooide planken project, waarvan het laatste wandje 17 manuren heeft gekost.
Blij met elke schakelaar en elk stopcontact
Blij met elk verlengsnoer dat hierdoor weg kan
Blij met alle hulp
Blij dat het einde van de verbouwing nadert
Blij dat dan de weken van inrichten eraan komen
En toch ook blij met Chrit, ondanks de wat onhandigheden van gisteren 
Blijkbaar was gisteren de bekrachtiging van een spreekwoord over laatste loodjes.

zondag 3 februari 2019

Deadline.

Ik krijg de laatste tijd geregeld de vraag wanneer de opening van de winkel is. Ik weet het nog steeds niet. We hebben altijd gewerkt volgens het principe: 'af is af en dan gaan we open'. Echter de laatste weken was er een soort van deadline. Met allemaal haken en ogen, moeilijkheden en vooral stress. Op de momenten dat alles gesmeerd liep en er meters gemaakt werden, dacht ik... Makkelijk: appeltje, eitje. De momenten dat ik alleen aan het prutsen was in de kou, dacht ik... Never nooit niet.

Nu is de deadline overboord, weg stress. Het kan dat we het oorspronkelijke plan halen, zo niet, ook geen punt.
Met het tempo van afgelopen week halen we het zeker. Dinsdag werden de tuindeuren geplaatst, pap heeft maandag het muurtje onder het raam eruit gesloopt en dinsdagmorgen hebben we samen het raam eruit gebroken. In de middag kwam Timmerbedrijf van den Heuvel uit Neeritter. Dat benoem ik even met klem... Want die leveren TOP-werk. Het kozijn is in hun eigen werkplaats gemaakt en tot op de millimeter precies geplaatst. Het effect in de winkel is WAAW... Echt WAAW. En ook fijn voor de buren, die kijken niet meer tegen een dichtgetimmerd raam aan... ook prettig...

Verder werd er woensdagavond tot bijna middernacht gewerkt aan de plankenwanden, en dat werd gisteren vervolgd. Honderden planken, bijna 5000 spijkers. En nog niet klaar. Bijna...


Mijn schoonouders en Chrit zijn tante kwamen even helpen en ruimden in een razend tempo de winkel op beide verdiepingen op. Wat jullie misschien niet verwachten van mij, en ik beken het met de schaamte op mijn wangen: ik ben een ontzettende rommelmaker. Tijdens verbouwing dan wel. Ik laat overal gereedschap slingeren, bij voorkeur op de vloer. Overal een wirwar van verlengsnoeren en in elke hoek staan materialen of projectjes die half af zijn. Een eigenschap waar ik mezelf voornamelijk aan irriteer, en toch gebeurt het me. Mijn schoonvader heeft dat door denk ik, want eens in de zoveel tijd komt hij opruimen en veegt de boel eens grondig aan. Gisteren zag ik de delegatie uit het zuiden niet meer staan, vanwege de stofwolk waarin ze aan het werk waren.


In de tussentijd heeft een lieve collega het camerasysteem voor me opgehaald, wat ik na een tip van de elektricien ergens kon overnemen. Heel veel kabels en een handleiding in het Chinees en nergens een vertaalde versie te vinden. Een uitdaging. De tafel in de woonkamer vol met uitdaging.

Voor het geluidssysteem in de winkel zijn de offertes binnen en een vriend die 'in de muziek' zit, is ze aan het beoordelen. Naar mijn idee zou een eenvoudige installatie hierbij voldoen en lijken de aangeboden systemen discotheek-waardig. Tips inzake geluidssystemen zijn welkom, graag zelfs.

Vanmiddag gaan de elektricien en ik weer verder met kabels in de weer. Met de zon door de winkelruiten en de heater aan... Just a lovely way to spend a sunday afternoon...