Een kussen om te kussen

Even met jullie delen...

De meeste van jullie weten wel dat ik van oorsprong uit de zorg kom... jarenlang kwam ik bij een oude dame en ook toen ik uit dienst was, kwam ik er nog geregeld en heb er een mentorschap vervuld, een paar jaar geleden is ze overleden en ik kreeg van haar het door haarzelf geborduurde Laatste Avondmaal.

de voorfase: verwijderen van de lijst,
voorzichtig wassen en weer spannen

Tijdens het inpakken voor de verhuizing kwam ik het weer eens tegen en ik bedacht dat ik het niet op zou gaan hangen in het nieuwe huis. Maar ik wilde er wel wat anders mee, een kussen bedacht ik....

Toeval bestaat niet, en een uurtje later stond een klant aan de deur die een bestelling kwam ophalen.
Ze maakt tassen en ik vertelde van mijn plan. Ik vroeg of ze het voor me wilde maken. Eigenlijk werkt ze niet in opdracht, maar ze ging het doen.

Dit is het resultaat: made by Sientje

Gisteravond mocht ik het ophalen, ik ben zo blij en zo trots. Dit mag absoluut wel in het nieuwe huis een mooi plekje krijgen. Ik heb ook nog een oude prent van het laatste avondmaal van mijn grootouders, ik zie een leuk hip stoeltje, kussen erin, prent erboven... WAAW.

En uit dankbaarheid: Thanx Francien van Made by Sientje! 😘

Zomer Melancholie

1 augustus.

Nog 2 maanden, 61 dagen, nog 8x op zaterdag de winkel open. Daarna krijgen we DE sleutel.
De tijd vliegt, maar staat ook stil. Het is een soort impasse waarin het lijkt of er niks gebeurd, ons huis is verkocht, het nieuwe huis is gekocht, dat is al een tijdje zo. Achter de schermen werken hypotheekadviseur, banken en notaris door aan onze wensen. Af en toe komt eens een stukadoor, loodgieter of dakdekker een kijkje nemen op het nieuwe adres. De kozijnen zijn besteld en worden ingemeten en gemaakt.
Het is zomer, iedereen heeft vakantie, Chrit werkt door om zijn vakantiedagen op te sparen voor oktober. Ik hobbel ook door, verkoop en koop, ik hamster ook voor de nieuwe winkel en probeer veel in de sale te verkopen.
In huis begint zich leegte af te tekenen. Veel zit al in dozen en de mooiste dingen zijn de minst functionele, dus decoratie verdwijnt het eerst in verhuisdozen. Het huis verliest daardoor wel snel zijn gezelligheid en sfeer. Alsof de ziel eruit gaat. En dat is eigenlijk maar goed ook, want de ziel moet mee naar het kerkplein, hier moet ruimte gemaakt worden voor de ziel van iemand anders. Straks, exact 12 jaar nadat ik de sleutel van dit huis kreeg, draag ik hem over aan de nieuwe bewoonster.

Ik verheug me op het moment dat de ziel weer uit de dozen mag komen, het moment dat ik al mijn bandenkannen weer zie, ik weet het niet precies, maar het moeten er meer als 60 zijn...
Maar ook het moment dat de klussers bezig zijn met hun specialisme, dat we mogen slopen en strippen, vloerbedekking en behang mogen verwijderen. We vast onvoorziene dingen tegenkomen, oplossingen moeten bedenken, maar vooral bezig zijn met het mooier maken, het eigen maken...

Melancholisch ga ik mijn zomer door...
Geniet ervan allemaal!

PS: foto is een sneak peak van een bijzonder serviesstuk wat we recent hebben gevonden...