maandag 28 november 2016

Vertwijfeling…

De mensen die Winter Wonderland hebben bezocht, hebben we enthousiast verteld dat ons huis verkocht is en dat we 1 maart een ander onderkomen moesten hebben. Onderhuids kriebelde er iets bij dit verhaal. Ik was gespannen, zag op tegen een verhuizing van een huishouden en een bedrijf. Maakte me zorgen over de toekomst.
Ik zei tegen Chrit, ik raak niet alleen mijn huis kwijt, maar ook mijn thuis, mijn winkel, mijn inkomen en ook heel positieve contacten in de vorm van klant- en collega contact om mij heen…
Ik zag mijzelf wonen in een vakantiewoning of een caravan, mijn dierbare spulletjes opgeslagen in dozen in een vochtige loods.
Afgelopen zomer begon het , we reden langs een leuk winkelpand, en belden voor een afspraak, we werden enthousiast bij de bezichtiging, maar moesten direct een bod doen, omdat er dezelfde dag al een bod gedaan was. We durfden het niet aan om het pand te kopen, een vooruitzicht op wellicht jarenlange dubbele lasten leek ons niet verstandig.
We zetten ons eigen huisje te koop en verkochten het binnen een maand, het door ons gewilde pand bleek verkocht aan de andere partij.
Als een haas gingen we op zoek naar alternatieven, we stelden wat wensen op en deden diverse bezichtigingen. Zelden hebben we zo weinig koopwaar gezien voor zo’n hoge prijzen. En wat worden huizen slecht onderhouden door hun eigenaren. We begrepen wel waarom ons huis zo snel verkocht was.

De week na Winter Wonderland sloeg de twijfel aan alle kanten toe. Chrit die altijd een paar graden positiever is dan ik, zag het ook niet meer.
We hakten een knoop door en met deze doorgehakte knoop in mijn maag belde ik de kopers en moest ze teleurstellen. Dat deed nog het meeste pijn, al was er een klein beetje opluchting dat ik het met hen konden delen.

Nu, over het weekend heen, is het wat rustiger om ons heen, het gevoel is goed. We realiseren ons dat we in een leuk huis wonen, natuurlijk is het behelpen met een winkel in onze leefomgeving. We staan open voor een leuk winkelpand in de regio, maar het moet niet meer. Fijn is het te weten dat ons huis courant is, zoals dat heet…

Rust in de basis, dat is fijn, dat is wat een mens eenvoudigweg gelukkig maakt…
Voortvarend waren we begonnen in te pakken, nu is het net sinterklaas en mag er weer uitgepakt worden…
Alle goeds, Ruud.

dinsdag 1 november 2016

Het bakkersvrouwtje

Door: Ruud

Vandaag ging ik naar de bakker in Weert… Zoals elke andere dinsdag het brood voor de hele week halen…
Vandaag was anders, ik heb gezegd dat ik niet meer kom.
Het begon eind 2009, in mijn toenmalige functie stapte ik binnen bij een oudere dame.
Ik heb 5 diploma’s vertelde ze, ga maar kijken, ze hangen in de gang. Ik vond haar bijzonder, ze deed me aan mijn oma zaliger denken.

Gedurende de tijd leerde ik haar beter kennen, we speelden een kaartspel, ik maakte het eten klaar, we dronken koffie en rookten een sigaretje, gingen wandelen en deden de dingen die de dag van ons vroeg…

Een paar jaar later besloot ik niet verder te gaan met mijn werk in de zorg, maar bleef de weg naar dat huis in Weert maken. Op dinsdag eerst op inkoop, op de terugweg even op de koffie.


De ouderdom begon parten te spelen, het grote huis werd ingeruild voor een kamer in een verzorgingshuis, het roken werd door ons beide gestaakt. Ik werd officieel aangesteld als mentor en regisseerde de zorg om mevrouw heen. Elke dinsdagmorgen ter plekke, want in de middag was de bingo en die mocht niet overgeslagen worden. Eerst naar de bakker, dan naar mevrouw.


Vorige week dinsdag veranderde alles, in de vroege ochtend ging de telefoon, aan het eind van de dag ging ik huiswaarts met de diploma’s in mijn auto. Na een 85 gezegende lentes was haar leven en daarmee ook mijn mentorschap voltooid.


Gisteren nam ik in dankbaarheid afscheid van mijn prinses, vandaag van het bakkersvrouwtje...


dinsdag 14 juni 2016

Klein geluk, geboorte in een gieter.

Klein geluk, geboorte in een gieter

Door: Ruud



In onze tuin hangt een gieter aan een haakje aan de muur. Op zich niet bijzonder, maar recent het toneel van een blijde gebeurtenis.





De gieter was in gebruik genomen door een echtpaartje roodborstjes. We hadden het eerst niet eens in de gaten, maar toen er druk af en aan gevlogen werd door de 2 ijverige vogeltjes, met de snaveltjes vol met wormen, muggen en andere insecten, en er een piepend geluid uit de gieter kwam, was het voor ons duidelijk: Gezinsuitbreiding.
De gieter hing hoog genoeg, geen klant die hem kon pakken zonder ladder, we besloten er geen ruchtbaarheid aan te geven...
zie je hem zitten?


Afgelopen vrijdag zijn de kleintjes uitgevlogen. Een zomeravond, we zaten buiten en daar kwam de één na de ander, 4 in totaal. Vliegen bleek toch een kunst die ze nog niet helemaal beheersten. De ouders hielden het nauwlettend in de gaten en brachten ook in dit stadium nog voedsel. 


Zaterdag zaten er 3 van de 4 in de schuur, op de takken aan het plafond. Dat bleef niet onopgemerkt door onze klanten.
Zo hebben we toch nog kunnen delen in het kleine grote geluk. 



We moesten ze vangen in de schuur en buiten neerzetten. 
Gelukkig ging dit heel makkelijk, ze waren echt tam!


Het ga jullie goed, kleine vriendjes. We hopen dat jullie ouders volgend jaar de gieter weer weten te vinden...

maandag 13 juni 2016

Kogelflesjes

= Knikker- of kogelflesjes uit begin 1900 =



Knikkerflesjes....kogelflesjes of Codd flesjes. Verschillende benamingen voor een zelfde limonadeflesje. Limonade met prik wel te verstaan.
Het gas in de fles zorgde er namelijk voor dat de glazen kogel in het flesje tegen de rubberen rand werd gedrukt zodat de fles was afgesloten. Door met een vinger, of speciale opener, op de glazen kogel te duwen kon wat gas ontsnappen en viel de druk weg en de kogel naar beneden. 
Zoals op de foto is te zien kon de kogel niet in de onderste helft van de fles vallen, 
de fles bestaat namelijk uit twee compartimenten. 
Wilde je hier aan drinken moest je de kogel eerst achter een richeltje rollen. Daar bleef hij netjes op de plaats en kon je de fles aan de mond zetten. 

Het zijn oude flesjes gemaakt tussen ca. 1890 tot de Tweede Wereldoorlog. Je ziet ze niet meer zo vaak, simpelweg omdat de flessen vaak stuk werden gegooid door kinderen. Niet uit baldadigheid, het ging hen om de knikker in de fles. 

Kroonkurken zoals wij die kennen bestonden toen nog niet, wel de beugelflessen zoals Grolsch nog steeds heeft. Er werd wel geëxperimenteerd met sluitingen van flessen, met weinig succes. De meeste sluitingen bleven door de druk niet op hun plaats...


Enkele flessen die wij in onze winkel hadden kwamen van Siméon Delvaux uit Verviers (België). Hier had hij een glasfabriek. Het merk limonade is 'Le Lemurquis'. 
Hieronder een bon uit de glasfabriek en een doorzicht van de straat Rue des Écoles in Verviers waar de glasfabriek lag. 



zaterdag 26 maart 2016

Reclameplaatjes oftewel chromolithografiën

= Chromolithografiën / Reclameplaatjes =


Reclameplaatjes... ik kwam ze tegen op een marktje tussen zeer oude bidprentjes. 
Het was duidelijk dat de verkoper een oud kistje had omgekiept op zijn laken.
Waarschijnlijk om de simpele reden dat iemand het kistje wilde kopen zonder inhoud.
Het meest jonge prentje was uit 1942 en de rest allemaal rond 1860 tot begin 1900.
 Het waren een paar honderd prentjes een mooie verzameling.
De hele stapel sprak mij enorm aan. En de hele stapel ging met me mee naar huis.
Eigenlijk kocht ik de stapel omwille van de oude bidprentjes. Mooi verkleurd papier, zwart-wit en oude lettertypes, prachtig. Bovendien, prentjes uit de 19e eeuw kom je niet heel vaak tegen. 


Enkele doodprentjes uit de hele stapel


Bij thuiskomst kwam ik er al snel achter dat er ook andersoortige prentjes tussen de doodprentjes zaten. Devotieprentjes maar ook reclamemateriaal. 
Meteen greep dit mijn aandacht. Ik vond en vind ze geweldig. 
De gebruikte lettertypes, de afbeeldingen ze zijn stuk voor stuk een 'plaatje'. 




De voorkant is vaak al mooi, maar de achterkant is soms nog mooier





Jullie snappen het wel, ik moet hier het fijne van weten. 
Een lange speurtocht heeft me wijzer gemaakt. 
Genoemde kaartjes zijn met name in de tweede helft van de 19e eeuw gemaakt 
met een nieuwe druktechniek, de chromolithografie. 
Vandaar de naam, chromo's. 

In Parijs werden chromo's voor het eerst toegepast als reclamemiddel. Rond 1850 kwam warenhuis 'Au Bon Marché' op het idee om kinderen van klanten een kleurenplaat mee te geven. Dit sloeg gelijk aan. Dit succes bleef niet onopgemerkt en andere warenhuizen volgden snel met het uitgeven van chromo's. 
Toen de industriële revolutie op volle gang kwam, en hiermee ook de commerce zich ontwikkelde, zagen veel fabrikanten chromo's als het ideale reclamemiddel. Oorspronkelijk werd een mooie afbeelding van het product gemaakt of men kocht chromo's van de uitgever met op de achterkant een reclametekst. Ouders, maar met name ook kinderen, waren hier dol op. Het verzamelplaatje was geboren. Na de eerste wereldoorlog werden de plaatjes ook thematischer en in series uitgegeven. Een lust voor de verzamelaar, en voor de fabrikant. Die zag immers zijn omzet groeien omdat iedereen de serie compleet wilde hebben. 
De fabrikant Liebig is wereldberoemd geworden vanwege zijn chromo's. Hij gaf ze in een beperkte oplage uit vanaf ca. 1870 waardoor er reeds eind 19e eeuw een run was op deze kaarten. Naar schatting zijn er circa 11500 kaarten uitgegeven door Liebig. Eentje daarvan is in mijn bezit.  
linksboven een Liebig kaart
De meest bijzondere vind ik toch wel deze:
Deze kaart is een ludieke cartoon al is het in mijn ogen een beetje luguber. 
Twee kinderen die kappertje spelen. De kapper wordt afgeleid door Minet de poes waardoor hij de keel doorsnijdt van zijn klant...Tsja...aparte humor had men toen. 
En dan te bedenken dat dit verzameld werd door kinderen!
Maar juist deze aparte humor, de kleurstelling en teken- en drukwijze maken dit kaartje zo typisch. Prachtig souvenir aan lang vervlogen tijden...