Zwarte zaterdag kwam vroeg dit jaar.

Door: Ruud

Ik ben overdonderd en voel me verslagen.
Dat we veel uren maken, dat Chrit 7 dagen per week werkt, dat ik niet meetel voor een hypotheek, dat ik niet verzekerd ben voor arbeidsongeschiktheid, dat ik geen pensioen opbouw, dat we midden in de nacht opstaan, dat we ons huis beschikbaar stellen, dat we honderden kilometers rijden, dat we vaker niets vinden dan iets, dat we geen privacy meer hebben en ons hele huis vol staat met handel, dat we uren staan te repareren en schoon te maken, het gepingel terwijl de marge klein is, de concurrentie op de inkoop, dat we onevenredig veel belasting betalen, dat we er elke zaterdag proberen te zijn…

Allemaal niet erg, allemaal eigen keuze en eigenlijk ook allemaal op de koop toe genomen, uit liefde voor het vak, in ruil voor de vrijheid van het ondernemerschap. Uit liefde voor de brocante, het verhaal, het oude, het geleefde. Uit liefde voor onze trouwe klanten, de liefhebbers, de verzamelaars…

Wees welkom, de deur staat open… Kom binnen, kijk en geniet… Kopje koffie?

Maar als je dan iets steelt, dan raak je me in het diepst van mijn hart. Dan beschaam je onze gastvrijheid en ontheilig je onze woning.

Ik heb overal gezocht, kon het niet geloven. Nu een paar dagen verder, ben ik ervan overtuigd… hij is weg. Zonder te betalen. Het geld boeit me niet… Maar dat iemand in staat is tot zo’n laffe streek.
Vurig hoop ik dat hij nog boven water komt… Dat ik het mis heb… Of dat hij met spijt teruggebracht wordt…
Ik hoop het zo…