Verzamelzielen

Het antwoord op de vraag hoe onze serviesverzameling tot stand is gekomen...

Het is Chrit zijn schuld, laat ik dat voorop stellen. Hij is geboren en getogen in de omgeving van Maastricht en hij draaide als kind al servies om, om naar stempels te kijken. Regout, dat was kwaliteit, zo was hem geleerd.

Ik verkreeg op jonge leeftijd het heilig hart beeld van mijn grootouders, een prachtig beige exemplaar, heel rustig van kleur. Ik was er weg van en begon meerdere beelden te kopen. Ik kocht partijtjes op en verkocht wat ik niet mooi vond of niet kon plaatsen. Tegen de tijd dat ik het ouderlijk huis verliet, lang geleden, had ik een collectie van meer dan 300 stuks, die ik grotendeels verkocht.

Chrit en ik leerden elkaar ongeveer 8 jaar geleden kennen. 2 verzamelaars die in elkaars leven komen. Het eerste servies, Distel bruin, werd gekocht. We gingen het ophalen en het bleek uit de inventaris van een inmiddels gesloten winkel te komen. Een winkel vol bruine serviezen.
We gingen huiswaarts met Distel. Enige weken later gingen we met een grotere auto weer naar de verkoper en kochten alles.
Gloxinia/Pisa/Olga/Saigon, alles in bruin... en nog veel meer bruine decors.

Zo is het gekomen... en nu jaren later hebben we een eigen winkel... en ben ik net een hamster. Naast de winkel hebben we een loods en als ik daar in wil, gaat de poort open en moet ik eerst rolcontainers eruit rijden en me een weg banen over paadjes van geringe breedte...

Jullie weten vast dat we op zoek zijn naar een nieuwe locatie om zowel zakelijk als privé vooruit te komen. Te veel zit al te lang in dozen. Ooit kan ik jullie de foto's laten zien...

Ruimdenkende poppenmoeder gezocht...

Zo op het eerste gezicht denk je, wat een leuke pop, wat een lief ding, die is gelukkig... Maar niets is minder waar. Ze is op zoek naar een nieuw thuis, een warm nest waar ze geaccepteerd wordt zoals ze is.

Ik heb het niet over het kleine scheurtje tussen haar ogen, maar over de heupfractuur die ze onder haar jurkje verbergt. Misschien is dat met een liefdevolle operatie te verhelpen, maar de pop kan met wat steun zitten, dan zie je er zo al niks van.

Ik was haar vandaag in aan het pakken, ze zou naar een nieuw huis gaan, noppenfolie om de beentjes aan het doen. Ineens had ik een been in mijn hand. Terwijl ik haar behandelde alsof ze van porselein is. De kopers heb ik verwittigd, en daarop het aankoopbedrag teruggestort.
Daarom zoeken we een ruimdenkende poppenmoeder...

Beroemdheid...

De televisie belde... Niet het apparaat zelf, maar een producer van een commerciële zender, een woonprogramma. Of wij wilden meedoen, ik kreeg een telefonisch interview en vertelde over mijn bedrijf. Ze vonden de situatie interessant, een winkel in een woonhuis, en ik kwam relaxed over, dus dat zou vast goed op beeld komen. De vragen waren behoorlijk kritisch, wat mijn unieke punten zijn, welke trends ik volg en waarom ik dingen doe hoe ik ze doe. Ik wist overal antwoord op te geven...
Dat ooit de publieke omroep hier te gast was, negeerde hij subtiel.

Zeer geschikte locatie, zei de telefonische meneer, en ik glunderde, hij ging me voordragen in de redactievergadering.
Er was wel nog een klein dingetje. Hij benaderde mij, dus de zendtijd van 3 minuten was voor zijn rekening. Kosten voor opname, montage, regie en overige waren voor mij rekening...
Bij het bedrag wat hij noemde, wat hij deed overkomen als een koopje, zag ik een luxe vakantie voorbij komen. Aangezien ik niet van vakantie houd, zag ik een bus met airco, of wat luxere overnachtingen op inkoopreizen. Of een bijdrage aan een eventuele keuken in ons nog te vinden nieuwe pand.
Tot zover mijn televisiecarrière, als jullie me willen zien schitteren, loop gewoon tijdens openingstijden even binnen... Dan ben ik op mijn best, met of zonder wit doek ;-)

Het kerkje van JP

Een eigen gemeentehuis en een kerk, dat is de status van het dorp waar JP woont, we bezochten hem afgelopen weekend. Het gemeentehuis is niet meer dan een stenen gebouwtje, formaat tuinhuis, en de kerk moet zijn pastoor delen met vele gemeentes en heeft slechts 1 dienst per week.
Toch is het een zelfstandige gemeente met 40 inwoners.
De binnenlanden van Frankrijk.
JP is op leeftijd, en wil kleiner gaan wonen, we mogen door zijn verzamelingen heensnuffelen na een hartelijk ontvangst. Mooie trouvailles gaan met ons mee...

Dat is de charme van schatzoeken...

Zwarte zaterdag kwam vroeg dit jaar.

Door: Ruud

Ik ben overdonderd en voel me verslagen.
Dat we veel uren maken, dat Chrit 7 dagen per week werkt, dat ik niet meetel voor een hypotheek, dat ik niet verzekerd ben voor arbeidsongeschiktheid, dat ik geen pensioen opbouw, dat we midden in de nacht opstaan, dat we ons huis beschikbaar stellen, dat we honderden kilometers rijden, dat we vaker niets vinden dan iets, dat we geen privacy meer hebben en ons hele huis vol staat met handel, dat we uren staan te repareren en schoon te maken, het gepingel terwijl de marge klein is, de concurrentie op de inkoop, dat we onevenredig veel belasting betalen, dat we er elke zaterdag proberen te zijn…

Allemaal niet erg, allemaal eigen keuze en eigenlijk ook allemaal op de koop toe genomen, uit liefde voor het vak, in ruil voor de vrijheid van het ondernemerschap. Uit liefde voor de brocante, het verhaal, het oude, het geleefde. Uit liefde voor onze trouwe klanten, de liefhebbers, de verzamelaars…

Wees welkom, de deur staat open… Kom binnen, kijk en geniet… Kopje koffie?

Maar als je dan iets steelt, dan raak je me in het diepst van mijn hart. Dan beschaam je onze gastvrijheid en ontheilig je onze woning.

Ik heb overal gezocht, kon het niet geloven. Nu een paar dagen verder, ben ik ervan overtuigd… hij is weg. Zonder te betalen. Het geld boeit me niet… Maar dat iemand in staat is tot zo’n laffe streek.
Vurig hoop ik dat hij nog boven water komt… Dat ik het mis heb… Of dat hij met spijt teruggebracht wordt…
Ik hoop het zo…