C'est la vie.

Om 4.10 ging de wekker, ik stond een minuut later op. Chrit bleef liggen en ook de elektricien hoefde ik niet op te halen. Alleen op inkoop, een klein ritje, ik had er zin in. Wat zou de dag brengen, wie zou ik tegenkomen en wat zou ik voor mooie trouvailles vinden ging er door mijn hoofd...

Ik kleedde me aan, poetste mijn tanden, gooide wat koud water in mijn gezicht en ging naar beneden. Snel even een kop koffie, de reistas met proviand stond klaar. Nog een paar handschoenen mee, want het zou koud zijn was voorspeld.

Bij de auto de voorruit ontdooid en gestart, de navigatie ingesteld, eigenlijk totaal onnodig, want ik kom er al jaren. Ik ging op pad, er was amper verkeer en alle verkeerslichten stonden op groen. Ook de spoken van de nacht waren er niet. Dat kan ik beter even uitleggen. Dat zijn een soort spoken in je hoofd, die zijn er alleen als je in de nacht rond rijdt, ze zijn niet aardig, ze zeggen dingen als: ga toch naar huis, je vindt toch niks, als de politie je aanhoudt en ze zien je oude jas en je home-alone muts denken ze dat je een inbreker bent en dat krijg je niet uitgelegd in het Frans (grappig spook), jij ook met je winkel, je had ook een normale baan kunnen hebben.

Maar goed, vannacht waren ze er niet, het reed lekker door.

Ik was vrij vroeg op locatie, vroeger dan normaal, want het begint er altijd al op tijd, in het donker. Ik parkeerde redelijk vooraan, pakte het karretje en ging op pad.

Vreemd, de man op de hoek was er niet, hij heeft altijd dezelfde (niet zo fraaie) meubels bij zich, hij blijft proberen ze te slijten. Ik zag noch meubels, noch verkoper. Ik liep door. Er waren wel linten gespannen om hekken en stukken karton opgeplakt op poorten om plaatsen vrij te houden, maar er was niemand. Ik naderde de splitsing, daar stond iemand, het was een marktkraam, er lagen kleren op een zeil op de grond. De jongens van de scouting waren er niet om de tent voor koffie en pain-saucisse op te zetten. Ik werd niet bijna omver gereden door aanrijdende auto's.

Ik liep de heuvel op en zag een collega met haar man lopen. Ik hoefde niet door te lopen, er was niks daarachter werd mij verteld, ze vonden het ook vreemd. Ik draaide het karretje en we liepen samen naar beneden. We praatten wat over ditjes en datjes en wachtten. De omstanders vonden het ook raar, de sfeer was raar.

Uiteindelijk stopte een auto en het raampje ging open en een gesprek met een verkoper volgde, annulée was het woord wat we opvingen.

Geannuleerd, waarom? vanwege een buitje rond 14u waarschijnlijk, want ik kijk natuurlijk ook even naar de weersverwachting voor de te bezoeken locaties.

Mijn collega vervolgde haar weg, ik de mijne. Volgende markt dan maar. Half uurtje rijden. Ter plekke bleek dat die pas om 9 uur begon... het was kwart voor 7. Niemand.

Aansluitend zou ik nog wat oppikken bij een andere collega op de weg terug, ik heb maar een berichtje gestuurd dat ik een andere keer kom. Om daar om half 8 op zondag aan de deur te gaan staan, is ook niet erg collegiaal.

Dit is me nog nooit gebeurd, er zijn dagen geweest dat het matig was, maar niets, totaal helemaal niets is nog niet eerder voorgekomen. Nu hoef ik geen voorraadlijst bij te werken, niet in te boeken, niets uit te pakken, af te wassen, of schoon te maken, lijmen en/of repareren, anti-houtworm behandeling te geven, te prijzen en in de winkel te zetten. Alleen even de kilometerregistratie in te vullen.

Dat scheelt tijd, misschien heb ik wel even een momentje vrij daardoor aankomende week. Dat zou ook fijn zijn, dat is lang geleden.

Op de weg terug was de spitsstrook niet open, ik mocht met normale snelheid naar huis, ik arriveerde om 10 voor 8 op het kerkplein in Haelen.

C'est la vie, zeggen de Fransen, en zo is het maar net...