Routine.

Een simpel woord voor een te doorlopen volgorde. Die hebben we nog niet. We zijn een week open en nog steeds is alles nieuw. En dat is wennen. Wennen aan 18 uur per week open in plaats van 5. Wennen aan artikelen die we eerst niet in collectie hadden. Wennen aan 2 etages winkel. Wennen aan het nieuwe kassasysteem.
Maar wennen vooral aan de ruimte. Vroeger, als een meubel verkocht werd, moest alles wat erop balanceerde, eraf en er was nergens plek om het neer te zetten.
Nu is overal plek, dat is zo'n gemak, het scheelt zoveel tijd...

Vannacht was ik op inkoop. Samen met de elektricien. Die had zich verslapen, die heb ik wakker moeten bellen, denkelijk zijn vrouw ook wakker gemaakt. We reden droog tot het eerste marktje. Daar was weinig te vinden, de 2e markt was beter, maar de weergoden begonnen tegen te werken. De paraplu werd onze bondgenoot, niettemin raakte de kar vol en moest ik met de steekwagen terug om meubels te halen.
Als laatste kwamen we bij 'het kasteel', een prachtige locatie, waarvan ik vergeten ben foto's te maken. Een carreboerderij gekruist met een kasteeltje. Ik was er lang niet meer geweest. De winkel is in een hele grote, hoge schuur, in de hoek is een soort hokje gemaakt, rondom glas en binnenin verwarming. Daarin verblijft de verkoper. Een man met hart voor de zaak, met passie voor zijn vak. Op een manier die bijna cru is. Hij is aan een rolstoel gekluisterd, ernstig ziek, met een zuurstofslangetje in zijn neus. Maar hij is er, is kundig en bepaalt de prijzen en beheert de kassa. En ik denk, zolang hij nog kan, zit hij er nog... Ik hoop hem nog eens te zien.
Ik kocht er onder andere bakvormpjes.

Thuis gekomen kreeg ik een foto van een tevreden klant, ze kocht tijdens de opening kleine bakvormpjes die als bloempotje dienen voor kleine cactussen. Zo schattig.
Dan is het afwassen van vele bakvormpjes direct een leukere bezigheid...