Na de verbouwing heb ik plechtig beloofd om blogs te blijven schrijven. Dat ben ik niet vergeten, maar ik maakte niks mee wat de moeite van het vermelden waard was de laatste tijd. Mijn bezigheden bestaan voornamelijk uit inkopen en schoonmaken van brocante, het op voorraad houden van alle andere artikelen en dan de winkel bijvullen zodat die er elke week weer netjes uitziet. Spaarzame vrije tijd wordt gebruikt om wat kinderziektes uit de winkel te halen, her en der wat kleine klusjes te doen en voor de kippetjes te zorgen...
tot gisteren.
vorige week verkocht ik een grote kast, aan een oom van een vriend van me. Hij vroeg: kom je hem bezorgen en ik hoorde mezelf 'ja' zeggen. Voor degenen die de winkel kennen, het is de kast waar de thee en snoep in staan en dat is nogal een gevaarte van een kast, 2 delen, dat wel, maar beide loodzwaar. Ik wist dat de nieuwe gelukkige eigenaar in een appartement woont op de 2e verdieping (in een grijs verleden heb ik er op de 1e etage onder gewoond, lang, lang geleden)
Het is een dorpje verder, dus even ter plekke gaan kijken, voorbereidend. Het wordt een lastige was de conclusie.
De verwachting dat de kast niet in de lift paste kwam uit. Een lift vertrekt immers niet met de deuren open als er nog 25 cm kast uitsteekt.
Gelukkig heb ik een goede buur en dichtbije vrienden. Chrit kwam er pas na de datum te plannen achter dat hij die avond een vergadering had.
Gisteravond was het zo ver. Niet zo heel warm. De kast was binnen 10 minuten ingeladen.
Ter plekke keken de jongens moeilijk. Krijgen we de draai wel, hij moet bovenover de leuning.
Eigenlijk, nuchter bekeken ging het trappenhuis zonder moeite. Met wat oeh, ah, terug, duwen, vooruit en weet ik wat voor kreten stond de kast in de gang van het appartement.
Bouwkundig inzicht kwam er bij kijken, de kast moest een beetje over de trap heen getild omhoog, dan kon hij door de deur.
Schouders eronder en daar gingen we. Iets hoger, beetje naar rechts, kom maar, ietsje terug... en toen...
ZAT HIJ VAST...
met 1 poot tegen de muur, klem in het trapgat en in de deuropening waar hij doorheen moest.
hij lag ook bij 1 van de jongens op schoot overigens, die zat op de trap met de kast op schoot.
Er werd overlegd, bekeken, gemeten, gemopperd, geopperd dat dit toch wel het stomste was wat ik sinds lange tijd heb gedaan (klopt), en uiteindelijk besloten de trapleuning los te schroeven. Aldus gedaan, het maakte niets uit.
Overleg met de nieuwe eigenaar, een drastische maatregel, we besloten een stukje van de achterkant van de kast af te zagen. Jawel...
De kast schoof iets verder, maar ging nog steeds NIET door de deur.
Ten einde raad nog maar een stukje eraf gezaagd en daar schoof hij door de deuropening heen.
2 minuten later stond hij in positie. Natuurlijk was er ook nog een bovenstuk, dat was zwaarder dan de onderkast, maar smaller, zwetend kwam ook deze vrij snel er achteraan op zijn plaats, zonder klem te zitten.
De lades werden gehaald en op hun plek in de kast geschoven.
Het hele verhaal heeft bijna 2 en een half uur geduurd en bloed en zweet gekost. Geen tranen.
Conclusie: dit was echt een eenmalige actie. Dank jullie wel buur, en dichtbije vrienden. En dank je wel nieuwe eigenaar voor de koffie en de heerlijke taart.
Niet zo overdrijven viel best wel mee😃😃😃😃😃😃
BeantwoordenVerwijderen