Kind van de rekening.

Het ging al te lang te goed. Bijna 2 jaar om precies te zijn. 2 jaren dat mijn krakkemikkige lichaam het volgehouden heeft. Af en toe een pijntje
hier en daar. Een brace om mijn rechterknie en doorlopen.
2 jaar van dubbele diensten, verbouwen, maar ook een winkel draaiende houden. Elke week meubels de trap op en de trap af, zware dozen vol servies sjouwen. Elke week 1 dag meerdere groothandels bezoeken, duizenden vierkante meters aflopen met een kar achter je aan slepend.
Dit jaar door het coronavirus amper in het buitenland vele kilometers gelopen en gesleept, maar wel nog her en der bij een inboedel spullen gekocht en naar huis meegebracht, bus in, bus uit, opslag in, opslag uit.

Tot afgelopen zaterdag, een kastje naar beneden van de trap af, samen met Chrit. Ik draai er mijn hand niet voor om. De trap is breed en het kastje is klein. Mijn rug begon te protesteren. Een beetje eerst. Beetje pijn, dat kan ik hebben. Het werd erger, zo stijf als een plank.

Paracetamolletje dan maar. Weinig resultaat, steeds meer pijn.
Zitten ging niet meer, staan nog alleen op mijn rechterbeen, liggen alleen plat.
We gingen de nacht in, zelfs stil liggen was al erg pijnlijk.

Gisteren zouden we wat leuks gaan doen samen, er waren geen werkzaamheden die persé moesten, dus we hadden ons voorgenomen een dagje weg te gaan.

Het werd echter een telefoontje naar de huisartsenpost en Chrit kon op pad voor zwaardere pijnstillers. Dag dagje weg...
Noem het spit, noem het acute hernia, ik noem het heel pijnlijk.


Chrit en ik hebben het er vaker over en we waren ons er ook absoluut van bewust toen we dit pand kochten. Een winkel op 2 verdiepingen is niet ideaal, niet om alles in de gaten te kunnen houden, maar zeker ook niet omdat er continu zware dingen naar boven en dan toch ook weer naar beneden moeten. Ik ben er geen voorstander van om boven te kleine spulletjes neer te zetten ivm diefstal, en wat je in een vitrine plaatst, verkoopt bijna niet... Ik wil ook niet dat de bovenverdieping de uitstraling krijgt van een kijkshop.
Een (goederen)lift was in eerste instantie gepland, maar blijkt bijna niet te realiseren en is bovendien erg kostbaar.
Het zijn van die dingen waar je gaandeweg tegenaan loopt, die dan weer een leuke uitdaging zijn. Wat we in elk geval niet meer gaan doen is zware/grote meubels inkopen en die de komende 30 jaar versjouwen. Dan had ik beter een verhuisbedrijf kunnen beginnen en dat was niet zo mijn bedoeling... en van mijn lichaam al zeker niet :-)

Vandaag gaat het al stukken beter, ik kan weer zonder de wandelstok van mijn oma zaliger lopen en ik heb al wat dingetjes kunnen regelen. De winkel is zaterdag gewoon open, geen zorgen...

Maar mijn lichaam heeft mij gewaarschuwd en nu tel ik voor 2, dus ik zal maar voorzichtiger zijn :-)