Ons nieuwe huis is nogal groot. Onmogelijk om ineens te verbouwen. Niet haalbaar qua tijd en budget. We hebben besloten de woonkamer, die door de vorige bewoners opgeknapt is, te handhaven zoals hij is. De keuken en badkamer zijn van midden jaren 70, maar doen het nog wel even. De kelders en zolder zitten al helemaal vol met spullen.
3 van de 4 slaapkamers, trappenhal en overloop kunnen wel een opknapbeurt gebruiken en zijn klaar om gestuukt te worden, ze zijn ontdaan van behang, voorzien van nieuwe elektra en nieuwe kozijnen en deuren.
Dan is er nog een winkel van formaat verdeeld over 2 etages, in aanvang een ruimte met zeil en tapijttegels op de vloeren en systeemplafond en dichtgetimmerde ramen. Hier zitten originele details verborgen achter wandjes en boven plafonds en onder tapijttegels.
Zoals ik vorige week al schreef, is de stukadoor wat verlaat, miscommunicatie, daardoor besloten we de planning om te gooien en te beginnen met het strippen van de winkel. Vol enthousiasme ging het systeemplafond er uit en begonnen we aan het verwijderen van het steengaas plafond. En dat bleek een missertje. Het bleek gemaakt nog nog 2 eeuwen mee te kunnen gaan en zou ook een granaatinslag vast kunnen overleven. We hebben het centimeter voor centimeter verwijderd, niet heel bevorderlijk voor humeur en sfeer. Alle oud stuc en stof in een laag van 5 cm op de vloer. 2 dagen lang, Chrit en ik, wit als sneeuwmannen, mondkapje op. Stof werkelijk overal. Toen besloten we dat er een container moest komen. De zooi moest weg. Hoe blij kun je zijn met een container, het bleek een godsgeschenk. En de gedachte dat alles wat je erin gooit, nooit meer terug komt, is zalig.
Ik hoor jullie denken... je had toch een briefje op de deur geplakt, verboden voor vuile schoenen en gereedschap, dat zal dan wel niks geholpen hebben, want stof kruipt overal door. Gelukkig zijn winkel en woonhuis gescheiden van elkaar en de tussendeuren heb ik gesloten en de kieren afgeplakt met tape. Gouden zet. Het woonhuis bleef nagenoeg stofvrij. Dat is ook wel nodig want het tijdstip nadert dat we de Napoleonsweg moeten gaan verlaten. Er is al heel veel verhuisd, elke keer een buslading mee als we gingen klussen, het voordeel van een eigen bus hebben. Dat de slaapkamers niet af zijn, is niet zo erg, in de woonkamer is plek genoeg om het bed te zetten. Er omheen staan al dierbare meubels, het voelt al een beetje thuis. Vandaag kwamen kerkbeelden mee en de platenspeler. Engelbert zong vanaf deze nieuwe locatie. Mijn favoriete liedje en ik had tranen in mijn ogen.
Voor vandaag is het even genoeg geweest. Ik schrijf dit van achter de computer in een nagenoeg lege woonkamer, ongezellig is het, onwerkelijk ook. Het galmt hier. Maar in gedachten dat Chrit en ik net achter elkaar aan hebben gerend (tikkertje voor volwassen kinderen) door de nieuwe woonkamer... ons nieuwe thuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.